Managen en organiseren, het zijn serieuze zaken. Onze hele samenleving lijkt wel steeds intensiever gemanaged en georganiseerd te worden. Het systeem van de samenleving doet een beroep op ons door goed burgerschap de veiligheid te bevorderen. En we zijn bereid onze privacy in te leveren als dat nodig is. En meer controle toe te staan, meer beheersing?
De organisatie van onze werkgever doet een beroep op ons harder en efficiënter te werken want de concurrenten liggen op de loer! En we werken ons het snot voor ogen. Tien procent van de werkende mensen gaan over de scheef en bouwen een burn-out op. Nog eens tien procent zit op het randje en is oververmoeid. We weten al heel lang dat de mate waarin werknemers zelf in staat zijn hun werk te bepalen en in te richten het succes en goede resultaat van dat werk bepaalt. Maar wij managen de werknemer geven hem/haar resultaatverplichtingen mee, rekenen af, laten persoonlijke ontwikkelingsplannen maken in lijn met de bedrijfsdoelstellingen en verbazen ons over het feit dat de betrokkenheid vermindert en de rek er bij de werknemers uit lijkt te zijn. In veel gevallen managen we de zaak kapot. Dat is de paradox van management en organisatie: Hoe meer management, des te minder het effect. Hoe meer organisatie, hoe meer het resultaat onder druk lijkt te komen.
Managen is een middel en geen doel. Beheer en controle moeten voorkomen dat de boel uit de klauw giert, wat het in 95% van de gevallen nooit doet omdat we met zeer verantwoordelijke werknemers te maken hebben. Informatie kan een hulpmiddel zijn om besluiten te nemen al verhindert de veelheid en vaagheid van veel informatie dat vaak. Doelen stellen kan nuttig zijn als ze worden gedeeld met en door de werknemers. Een beetje uitdagend noemt men de organisatie een “intensieve menshouderij” en vraagt men zich af hoe je in deze survivaltocht anders kunt overleven dan door “een rat” te worden.
Een dialoog voeren of en hoe “het” anders kan, een gesprek over hoe deze werkplek weer leuker wordt, hoe de invloed van de mensen op hun eigen werk weer kan worden hersteld, welke doelstellingen het management en de werknemers kunnen delen, welke informatie zinnig is om te delen en betekenisvol, waarom die werknemers hier werken en niet ergens anders…. Even een moment voorbij de drukte van het moment, voorbij het harnas waar management en organisatie ons zo langzamerhand in gevangen hebben. Waar ging het eigenlijk ook al weer om? Moeten we mee in de rat race of mogen we ontspannen en even zelf nadenken, richting bepalen en ons organisatieleven inrichten?
Daarbij lijken management en organisatie in veel gevallen te veel van het goede geworden en gaan ze aan hun eigen beperkingen ten onder.
